ความเป็นมาของปืน
และปืนในปัจจุปัน
ปืนคืออะไร
อาวุธปืน คือ เครื่องมือที่ใช้ยิงไปทำอันตรายถึงสาหัสได้ เป็นอาวุธซึ่งยิงกระสุนหนึ่งหรือมากกว่าด้วยความเร็วสูงผ่านทางการควบคุมการระเบิดของดินปืน การยิงเกิดขึ้นได้โดยแก๊สที่เกิดอย่างรวดเร็ว กระบวนการการเผาไหม้ที่รวดเร็วนี้เรียกว่าการลุกไหม้ (deflagration) ในอาวุธปืนแบบเก่าการเคลื่อนที่นี้เกิดจากดินปืน แต่ในยุคปัจจุบันอาวุธปืนนั้นจะใช้ดินปืนที่มีควันน้อยกว่า คอร์ไดท์ หรืออื่น ๆ อาวุธปืนในปัจจุบัน (ยกเว้นปืนลูกซอง) จะมีลำกล้องที่ข้างในทำร่องเป็นเกลียวเพื่อเพิ่มความเสถียรในการหมุนของลูกกระสุน
ประวัติ
ชาวยุโรป อาหรับ และเกาหลีล้วนมีอาวุธปืนในทศวรรษที่ 1300 ชาวตุรกี อิหร่าน และอินเดียได้อาวุธปืนหลังจากทศวรรษที่ 1400 โดยทั้งหมดมาจากฝั่งยุโรป ชาวญี่ปุ่นไม่ได้รับอาวุธปืนจนถึงทศวรรษที่ 1500 และจากนั้นก็ได้รับจากชาวโปรตุเกสมากกว่าที่จะเป็นชาวจีน
ในยุคกลางคำว่า "อาวุธปืน" หรือ "ไฟร์อาร์ม" (อังกฤษ: firearm) ถูกใช้โดยอังกฤษเพื่อระบุอาวุธที่จะต้องใช้ไม้ขีดไฟเพื่อจุดระเบิดของปืนใหญ่ คำดังกล่าวยังเป็นแบบหนึ่งที่ใช้เรียกนักธนูอีกด้วย เนื่องมาจากผลกระทบของการยิงในตอนนั้นพลปืนจึงต้องอยู่ที่ส่วนหลังของปืนใหญ่ พร้อมอีกมือหนึ่งค้ำเอาไว้ จึงได้ชื่อว่า "แฮนด์กัน" (อังกฤษ: hand gun) กลายมามีความหมายเดียวกับคำว่า "ไฟร์อาร์ม" ถึงแม้ว่าคำว่า "ปืน" หรือ "กัน" (อังกฤษ: gun) ในปัจจุบันจะมักใช้เพื่อหมายถึงอาวุธปืน แต่ในทางทหารหรือผู้เชี่ยวชาญจะใช้เพื่อหมายถึงปืนขนาดใหญ่เท่านั้น ปืนใหญ่จะมีขนาดใหญ่กว่าอาวุธปืนอย่างมาก มักติดตั้งบนแท่นที่เคลื่อนที่ได้ จะมีขนาดมากถึง 890
จากการศึกษาของ ซุน (Sun Laichen) แสดงให้เห็นถึงการแพร่กระจายของเทคโนโลยีทางการทหารจากอาณาจักรจีนสมัยราชวงศ์หมิง สู่ดินแดนทางตอนเหนือของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นทวีป ซึ่งเขาได้วิเคราะห์ว่า การเข้ามาของเทคโนโลยีทางการทหารและอาวุธปืนไฟจากจีนสมัยราชวงศ์หมิงนี้ เป็นเงื่อนไขปัจจัยสำคัญอย่างยิ่งประการหนึ่ง ที่ส่งผลให้รัฐทางตอนเหนือของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นทวีปเรืองสู่อำนาจในช่วงปี ค.ศ. 1390-1527/พ.ศ. 1933-2030 อาทิ อาณาจักรลุชวน หรืออาณาจักรมอว์ฉาน อาณาจักรล้านนา อาณาจักรไดเวียต รัฐฉานเมืองโมเม็ด และรัฐฉานเมืองโมญิน ฯลฯ
 |
|---|